Kategoria: Alert prawny

W wyniku nowelizacji ustawy Prawo zamówień publicznych, która weszła w życie w dniu 28 lipcu 2016 roku, dwie spośród jedenastu przesłanek wykluczenia wykonawcy z postępowania, dają możliwość zamawiającemu wykluczenia wykonawcy z postępowania z powodu wprowadzenia zamawiającego w błąd. – zapraszamy do lektury artykułu Marceliny Daszkiewicz w jesiennym magazynie „Zamawiający”.

Wykonawcy biorących udział w postępowaniach prowadzonych w trybie zamówień publicznych mogą mieć problem w związku z orzeczeniem Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 20 kwietnia 2017 r., KIO 707/17. Izba we wskazanym wyroku zaprezentowała mniejszościowe stanowisko dotyczące aktualności dokumentów składanych przez wykonawcę, którego oferta została najwyżej oceniona, składanych w odpowiedzi na wezwanie zamawiającego, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy Pzp.

Wydawało się, iż nowelizacja ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych („ustawa Pzp”) zmieniła zasadniczo sposób wykazywania spełniania warunków udziału w postępowaniu oraz braku podstaw do wykluczenia, ponieważ obecnie zamiast dokumentów wykonawca jest zobowiązany do złożenia wstępnego oświadczenia, o którym mowa w art. 25 ust. 1 ustawy Pzp (w postępowaniach powyżej progów unijnych oświadczenie jest składane w formie Jednolitego Europejskiego Dokumentu Zamówień, tj. „JEDZ”). W konsekwencji wydawało się także, że zmianie uległo podejście dotyczące aktualności dokumentów potwierdzających okoliczności wskazywane w tym wstępnym oświadczeniu, do których złożenia zobowiązany jest wykonawca, którego oferta została najwyżej oceniona.
W poprzednim stanie prawnym obowiązującym do dnia 27 lipca 2016 r., dokumenty potwierdzające spełnianie warunków udziału w postepowaniu oraz brak podstaw do wykluczenia, musiały zachowywać aktualność na dzień składania ofert (albo na dzień składania wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu). Nie było przy tym istotne, czy dokumenty składane były łącznie z ofertą, czy w odpowiedzi na wezwanie zamawiającego do uzupełnienia na podstawie art. 26 ust. 3 ustawy Pzp – musiały potwierdzać okoliczności za ich pośrednictwem wykazywane, nie później niż w dniu, w którym upłynął termin składania wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu albo termin składania ofert.
W obecnym stanie prawnym brak jest analogicznych postanowień co do momentu, w którym dokumenty przedkładane przez wykonawców mają potwierdzać spełnianie warunków udziału w postępowaniu oraz brak podstaw do wykluczenia z udziału w postępowaniu.
Art. 25a ustawy Pzp wprowadzony do ustawy w drodze nowelizacji wskazuje, iż wykonawca w momencie składania oświadczenia potwierdza wstępnie okoliczności, o których mowa wyżej. Jednocześnie w art. 26 ust. 2f ustawy Pzp przewidziano możliwość weryfikacji przez zamawiającego spełniania tych warunków na każdym etapie postępowania poprzez możliwość żądania przedłożenia wszystkich lub niektórych dokumentów, jeżeli zamawiający uzna to za niezbędne do zapewnienia odpowiedniego przebiegu postępowania.
Na kolejnym etapie wykonawca, którego oferta została najwyżej oceniona, na postawie art. 26 ust. 1 ustawy Pzp jest wzywany (w przypadku postępowań poniżej progów unijnych wezwanie ma charakter fakultatywny) do złożenia w wyznaczonym terminie aktualnych na dzień złożenia oświadczeń lub dokumentów potwierdzających okoliczności, o których mowa w art. 25 ust. 1 ustawy Pzp.
Z treści ww. przepisu wynika, że dokumenty te mają być aktualne na dzień złożenia, co oznacza, że dokumenty składane przez tego wykonawcę nie muszą być aktualne na dzień składania ofert, tylko na dzień przedłożenia ich zamawiającemu.
Przykład: jeżeli termin składania ofert został wyznaczony na dzień 5 maja 2017 r., a następnie wykonawca, którego oferta została najwyżej oceniona, został wezwany do uzupełnienia dokumentów, w trybie art. 26 ust. 1 ustawy Pzp i wyznaczono mu termin do złożenia dokumentów do dnia 7 lipca 2017 r., wówczas dokumenty potwierdzające spełnianie warunków udziału w postępowaniu, czy też brak podstaw do wykluczenia, mogą być wystawione po dacie składania ofert, tj. po dniu 5 maja 2017 r.
Niniejsza interpretacja została szeroko zaaprobowana zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa.
Krajowa Izba Odwoławcza w jednym ze swoich wyroków wskazała, że „przedstawiona koncepcja [przyp. opisana powyżej] odpowiada intencjom ustawodawcy, zarówno krajowego, jak i europejskiego, którzy położyli szczególny nacisk na ocenę sytuacji podmiotowej wykonawców na podstawie możliwie najbardziej aktualnych informacji. Urzeczywistnieniem tej idei na gruncie prawa krajowego są m.in. przepisy art. 26 ust. 2f Pzp umożliwiający zobowiązanie wykonawcy na każdym etapie postępowania m.in. do złożenia aktualnych oświadczeń lub dokumentów, czy art. 24 ust. 12 Pzp uprawniający zamawiającego do wykluczenia wykonawcy na każdym etapie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Z kolei na gruncie prawa europejskiego wystarczy odwołać się do Motywu 84 Preambuły Dyrektywy parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE w sprawie zamówień publicznych uchylającej Dyrektywę 2004/18/WE, z którego wynika, że „[…]Instytucje zamawiające powinny być także uprawnione do zwrócenia się w każdej chwili o całość lub część dokumentów potwierdzających, gdy uważają, że jest to niezbędne dla właściwego przebiegu postępowania[…]”, jak i Motywu 85, w którym czytamy m.in., że „[…]Istotne jest, by decyzje instytucji zamawiających opierały się na aktualnych informacjach, w szczególności jeśli chodzi o podstawy wykluczenia, z uwagi na to, że ważne zmiany mogą zachodzić dość szybko[…]” (wyrok KIO z dnia 9 maja 2017 r., KIO 785/17).
Co do aktualności dokumentów ustawodawca przesądził, że dokumenty na potwierdzenie spełniania warunków udziału w postępowaniu, kryteriów selekcji, braku podstaw do wykluczenia, mają być aktualne na dzień ich złożenia, nie zaś na upływ terminu do składania ofert lub wniosków, jak to miało miejsce w poprzednio obowiązującym stanie prawnym (P. Granecki, Prawo zamówień publicznych. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2016).
Jednak, w wyroku z dnia 20 kwietnia 2017 r., KIO 707/17 Izba zajęła stanowisko przeciwne uzasadniając, że „także w aktualnym stanie prawnym, wykonawca nadal jest zobowiązany wykazać – pod rygorem wykluczenia z postępowania – spełnienie warunków udziału w postępowaniu, na dzień składania ofert, co potwierdza swoim zapewnieniem w dokumencie JEDZ i w odrębnych oświadczeniach pisemnych załączonych do oferty, i taki stan musi się utrzymywać aż do zawarcia umowy. Zmiana brzmienia art. 26 ust. 3 ustawy Pzp, ma jedynie taki skutek, że dokumenty uzupełniane przez wykonawców na wezwanie z art. 26 ust. 3 Pzp, mogą być wystawione z datą bieżącą, ale jednocześnie w swojej treści mają potwierdzać spełnianie warunku przez wykonawcę na dzień złożenia oferty. (…) Nie można zatem przepisu art. 26 ust.1 oraz art. 26 ust.3 ustawy Pzp i „aktualności” wymaganych dokumentów interpretować w oderwaniu od złożonego oświadczenia. Wprowadzenie rozwiązania, opierającego się na oświadczeniu wykonawcy zawartym w JEDZ, bez wątpienia miało na celu odformalizowanie postępowania i zwolnienie wykonawców od kompletowania dokumentów na potrzeby każdego postępowania o udzielenie zamówienia, o które ubiega się wykonawca, jednakże wykonawca wezwany jest zobowiązany potwierdzić stosowne fakty, których dotyczy oświadczenie, wymaganymi w postępowaniu dokumentami o treści korespondującej z terminem składania ofert.
Pomimo tego, że drugi z przytoczonych wyroków KIO prezentuje stanowisko mniejszościowe, to taka rozbieżność orzecznicza powoduje, iż wykonawcy nie mogą być pewni, co do tego, czy nie zostaną wykluczeni z postępowania, a następnie ich oferta nie zostanie odrzucona, z powodu złożenia dokumentów, które nie będą potwierdzały stanu aktualnego na dzień złożenia ofert.
Dlatego też w celu zabezpieczenia interesów, lepiej jest dysponować dokumentami potwierdzającymi spełnienie warunków udziału w postępowaniu i brak podstaw do wykluczenia aktualnymi na dzień składania ofert.

Od dnia 1 czerwca 2017 r. obowiązują nowe zasady dotyczące powstania po stronie inwestora odpowiedzialności solidarnej z wykonawcą (generalnym wykonawcą) za zapłatę wynagrodzenia podwykonawców wykonujących roboty budowlane.

Weszła w życie Ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności, która wprowadza m.in. nowelizację art. 647(1) Kodeksu cywilnego Kodeksu cywilnego, dotyczącego kwestii solidarnej odpowiedzialności inwestora i wykonawcy (generalnego wykonawcy) za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcy z tytułu wykonanych przez niego robót budowlanych.

Nowa regulacja ma na celu uproszczenie procedury zgłaszania podwykonawcy przez wykonawcę – zniesiony został wymóg przedstawiania inwestorowi umowy zawieranej z podwykonawcą, jak również uchylono regulację zgodnie z którą niezgłoszenie przez inwestora sprzeciwu lub zastrzeżeń w terminie 14 dni od otrzymania umowy zawieranej z podwykonawcą lub jej projektu (wraz z odpowiednią dokumentacją), uważane było za wyrażenie przez inwestora zgody na zawarcie takiej umowy i w konsekwencji powstanie po stronie inwestora solidarnej odpowiedzialności za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez danego podwykonawcę.

Obecnie, w celu rozszerzenia odpowiedzialności za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcy za wykonywane przez niego roboty budowlane również na inwestora, należy inwestorowi zgłosić jedynie szczegółowy przedmiot robót budowlanych wykonywanych przez danego podwykonawcę, co powinno nastąpić przed przystąpieniem do wykonywania tych robót. Inwestor będzie odpowiadał solidarnie z wykonawcą (generalnym wykonawcą) za zapłatę wynagrodzenia należnego temu podwykonawcy, chyba że w ciągu trzydziestu dni od dnia doręczenia mu przedmiotowego zgłoszenia inwestor złoży podwykonawcy i wykonawcy sprzeciw wobec wykonywania tych robót przez podwykonawcę.

Niezależnie od powyższego, w sytuacji określenia szczegółowego przedmiotu robót budowlanych wykonywanych przez oznaczonego podwykonawcę w umowie zawieranej przez wykonawcę i inwestora, nie trzeba będzie nawet dokonywać opisanego powyżej zgłoszenia, aby powstała omawiana odpowiedzialność solidarna inwestora i wykonawcy (generalnego wykonawcy).

Odpowiedzialność inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy została w omawianym przepisie wprost ograniczona do wysokości wynagrodzenia ustalonego w umowie między podwykonawcą a wykonawcą, chyba że ta wysokość przekracza wysokość wynagrodzenia należnego wykonawcy. W takim przypadku odpowiedzialność inwestora za zapłatę podwykonawcy wynagrodzenia jest ograniczona do wysokości wynagrodzenia należnego wykonawcy.

Wszelkie postanowienia umowne wyłączające powyższe regulacje są nieważne.

Problem możliwości wypowiedzenia umowy leasingu ma doniosłe znaczenie praktyczne – wypowiedzenie umowy leasingu przed terminem na jaki została zawarta nie oznacza kresu obowiązków leasingobiorcy względem leasingodawcy – przeciwnie abstrahując od problematyki komplikacji podatkowych, prowadzi do konieczności pełnego rozliczenia umowy.

Z uwagi na fakt, iż przedmiot leasingu pozostaje własnością leasingodawcy w takich sytuacjach występuje:
(i) utrata opcji zakupu przedmiotu leasingu przez leasingobiorcę oraz
(ii) konieczność zwrotu przedmiotu leasingu na rzecz finansującego (z opóźnieniami często wiążą się kary),

dodatkowo zachodzi konieczność:
(iii) rozliczenia dokonanych wpłat i
(iv) konieczność rozliczenia w mniejszym lub większym stopniu pozostałych do rozliczenia rat (które stają się natychmiast wymagalne i ulegają tylko dyskontowaniu o określone w ustawie dość ogólnie elementy).

Z tego punktu widzenia im węższa jest możliwość wypowiedzenia stosunku leasingu tym lepsza sytuacja leasingobiorcy.

Kodeks cywilny (kc) w sposób szczególny reguluje możliwość wypowiedzenia tego stosunku (art. 70911, 70912 § 2, 70913 § 2 kc) – wypowiedzenia leasingu może dokonać w zasadzie tylko finansujący, wyłącznie w razie zaistnienia jednej z sytuacji określonych w art. 70911, 70912 § 2 lub 70913 § 2 kc. Zasadniczo chodzi o naruszenia obowiązków leasingobiorcy rozumiane jako: (i) brak utrzymywania rzeczy w należytym stanie, (ii) używanie jej niezgodnie ze sposobem określonym w umowie, (iii) wprowadzanie zmian w przedmiocie leasingu oraz (iv) zwłoka w płatnościach rat leasingowych.

W praktyce umowy leasingu często zawierają rozbudowane klauzule dotyczące okoliczności, w których leasing może zostać wypowiedziany, przygotowywane w podobny sposób jak to ma miejsce w innych umowach opartych o element udzielanego finansowania. Powstaje więc pytanie, czy regulacja ustawowa stanowi wyłączną możliwość wypowiedzenia umowy leasingu czy też istnieje możliwość odpowiedniego zastosowania przepisów o wypowiedzeniu najmu (art. 673 § 3 w zw. z art. 70917 kc) i uregulowania tej kwestii w sposób odmienny w umowie.

W tej kwestii wypowiedział się już uprzednio m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 26 lutego 2014, (sygn. akt: VIACa 1175/13. LEX nr 1527287) stwierdził, że nie jest dopuszczalne uregulowanie w umowie leasingu innych przypadków wypowiedzenia tej umowy, niż te określone w przepisach art. 70911, 70912 § 2, 70913 § 2 kc. oraz, że takie postanowienie jako mające na celu obejście ustawy byłoby bezwzględnie nieważne z art. 58 k.c.. Pomimo tego, że rozstrzygnięcia takie idą pod prąd praktyce rynkowej wciąż pojawiają się orzeczenia sądów dotyczące interpretacji przepisów regulujących wypowiedzenie umowy leasingu. Ostatnio przeciwko możliwości wypowiedzenia umowy leasingu z przyczyn innych niż ustawowe (tj. określonych odmiennie w umowie) wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 8 grudnia 2016 (sygn. akt: I ACa 2031/15, LEX nr 2229175).

Sąd Apelacyjny ponownie stanął na stanowisku, że brak jest podstaw do stosowania przepisu regulującego najem w stosunku do wypowiedzenia leasingu czego konkluzją było stwierdzenie braku możliwości odrębnego uregulowania przyczyn wypowiedzenia umowy leasingu w umowie – takie postanowienia jako mające na celu obejście ustawy, zgodnie z art. 58 § 1 kc, są nieważne.

Jak widać z powyższego warto podejmować próby negocjowania warunków leasingu – uzbrojeni w argumenty będziemy mogli wpłynąć na treść umowy i uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek związanych z nadużyciem prawa finansującego do przedterminowego wypowiedzenia umowy leasingu.

Ministerstwo Cyfryzacji opublikowało we wtorek projekt ustawy o ochronie danych osobowych. Zakres projektu nie jest jeszcze pełny. Obejmuje on jedynie tą część regulacji, która do chwili obecnej została wypracowana w tym Ministerstwie. Pozostałe unormowania, które ma wprowadzić projektowana ustawa, są przedmiotem trwających prac legislacyjnych. Ministerstwo zastrzegło także możliwość zmiany już udostępnionych przepisów. Opublikowany projekt obejmuje przepisy ogólne, postępowanie w sprawie naruszeń oraz postępowanie kontrolne, ochronę danych osobowych, europejską współpracę administracyjną, administracyjne kary pieniężne, odpowiedzialność cywilną i kwestie związane z inspektorami ochrony danych.

Sam fakt publikacji, nawet częściowego projektu, należy ocenić bardzo pozytywnie – komentuje Piotr Ćwiertniewski, radca prawny i wspólnik w kancelarii BSWW Legal & Tax. Przystosowywanie przetwarzania danych osobowych do wymogów ogólnego rozporządzenia unijnego o ochronie danych osobowych (rozporządzenie 2016/679), będzie złożonym i wieloaspektowym procesem. Zważywszy okresu czas, który na to przystosowanie pozostał, administratorzy danych powinni jak najszybciej poznać przepisy wdrażających rozporządzenie 2016/679 do krajowego porządku prawnego. Dlatego słuszne jest każde działanie przybliżające kształt tych przepisów, czy umożliwiające przygotowanie już teraz uwag do projektu.

Wraz z zatwierdzeniem ustawy nr 232 w dniu 11 grudnia 2016 roku oraz jej wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2017 roku, potwierdzona została treść Ustawy Budżetowej 2017.

Przepisy zawarte w ustępach 148 – 159 Ustawy Budżetowej 2017 mają na celu, po pierwsze: ustalić dogodne warunki, by przyciągnąć na rynek włoski kapitał zagraniczny, po drugie: zatrzymać rosnącą migrację młodych, wykształconych Włochów za granicę, ułatwiając powrót do kraju naukowcom mieszkającym poza krajem.

W poniższym, krótkim artykule skoncentruję się jedynie na pierwszym z zagadnień, to jest na przepisach, których celem jest przyciągnięcie na rynek włoski zagranicznych inwestycji kapitałowych.

Zgodnie z postanowieniem ustępu 148 Ustawy Budżetowej 2017, do tekstu jednolitego przepisów dotyczących procesu imigracji zostaje dołączony nowy artykuł 26-bis, pod tytułem Ingresso e soggiorno per investitori Przyjazd i pobyt dla inwestorów), który upraszcza procedurę wydawania wiz i pozwoleń na pobyt dla obcokrajowców z zamiarem dokonania dużych inwestycji we Włoszech.

Aby otrzymać tę szczególnego rodzaju wizę na okres dwóch lat (odnawialną, w określonych przypadkach, na okres 3 kolejnych lat), która, nie bez powodu, jest nazywana “wizą dla inwestorów” i która zezwala na wjazd i pobyt we Włoszech na okres powyżej 3 miesięcy, wnioskujący obcokrajowiec powinien złożyć komplet dokumentów, zgodnie z procedurą, która zostanie ustalona rozporządzeniem międzyresortowym. Wnioski w tym trybie nie będą objęte limitami ustalonymi w “rozporządzeniu dot. migracji” (którego celem jest zahamowanie rosnącej imigracji obcokrajowców).

Wiza dla inwestorów będzie wydawana obcokrajowcom z zamiarem:

 

• inwestycji o nakładzie minimum 2.000.000 EURO w papierach wartościowych wydanych przez Rząd włoski, pod warunkiem, że nie będą zbyte w okresie do 2 lat od ich objęcia;

 

 

 

• inwestycji o nakładzie minimum 1.000.000 EURO w kapitale spółki utworzonej i działającej we Włoszech, pod warunkiem, że objęte udziały (akcje) nie będą zbyte w okresie do 2 lat od ich objęcia lub o nakładzie minimum 500.000 EURO w przypadku spółki będącej innowacyjnym start-upem wpisanym do specjalnego włoskiego rejestru przedsiębiorców;

 

 

 

• przekazania darowizny o wartości minimum 1.000.000 EURO na wsparcie projektu publicznego z dziedziny kultury, nauki, kierowania procesami imigracyjnym, badań naukowych, ratowania dóbr i krajobrazów kulturowych.

 

W celu dopełnienia wymogów przewidzianych przepisami, obcokrajowiec ubiegający się o wizę winien złożyć, zgodnie z procedurą ściśle określoną przez rozporządzenie Ministra rozwoju ekonomicznego, za zgodą Ministra spraw wewnętrznych i Ministra spraw zagranicznych oraz zgodnie z zasadami współpracy międzynarodowej, wydane w ciągu 90 dni od dnia wejścia w życie Ustawy Budżetowej 2017, następujące dokumenty:

 

• kopię dokumentu podróży, którego ważność jest dłuższa o przynajmniej trzy miesiące od ważności wnioskowanej wizy;

 

 

 

• dokumentację zaświadczającą: i) dostępność minimalnej sumy opisanej powyżej inwestycji lub darowizny i ii) okoliczności pozwalające na transfer tej sumy do Włoch;

 

 

 

• zaświadczenie o legalnym pochodzeniu funduszy;

 

 

 

• pisemne oświadczenie zawierające szczegółowy opis cech oraz odbiorców inwestycji lub darowizny.

 

Poza tak zwaną wizą dla inwestorów, kolejną nowością jest przewidziany w ustępie 152 Ustawy Budżetowej 2017, dołączony do Tekstu Jednolitego Ustawy o Podatkach Dochodowych (TUIR) nowy artykuł 24-bis, pod tytułem Opzione per l’imposta sostitutiva sui redditi prodotti all’estero realizzati da persone fisiche che trasferiscono la propria residenza in Italia ( Opcja podatku zastępczego od dochodów uzyskanych za granicą dla osób fizycznych, które przeniosą swoją rezydencję do Włoch).

Takie środki mają na celu zachęcenie podmiotów włoskich i/lub zagranicznych nierezydentów do przeniesienia swojej rezydencji na teren Włoch.

Podmioty te, w przypadku decyzji o przeniesieniu swojej rezydencji podatkowej na teren Włoch, mogą wybrać opodatkowanie od dochodów uzyskanych za granicą w formie ryczałtu, w wysokości 100.000 EURO za każdy okres podatkowy; skorzystanie z takiej opcji jest możliwe pod warunkiem, że wnioskodawca w okresie 10 lat przed przeniesieniem rezydencji do Włoch, zamieszkiwał za granicą przez przynajmniej 9 lat (a więc nie rozliczał się podatkowo we Włoszech).

Taka opcja charakteryzuje się przede wszystkim:

 

• okresem ważności do maksymalnie 15 lat i może zostać odwołana;

 

 

 

• możliwością jej wstrzymania w przypadku ominięcia lub częściowej opłaty podatku zastępczego;

 

 

 

• możliwością jej rozszerzenia na jednego lub więcej członków rodziny wnioskodawcy, pod warunkiem, że przeniosą oni rezydencję do Włoch i nie rozliczali się podatkowo we Włoszech przez przynajmniej 9 lat w ciągu ostatnich 10 okresów rozliczeniowych (na każdego członka rodziny przypadają do uiszczenia kolejne 25.000 euro rocznie tytułem podatku zastępczego);

 

 

 

• zryczałtowany podatek zastępczy dotyczy także dochodu będącego efektem sprzedaży pakietów akcji, poczynając od szóstego roku trwania opcji;

 

 

 

• może zostać zastosowana dopiero po otrzymaniu pozytywnej odpowiedzi na odpowiedni wniosek złożony w Agenzia delle entrate (Urząd Skarbowy).

 

Podatek zastępczy należy uiścić jednorazowo w terminie przewidzianym na rozliczenie podatku dochodowego i nie jest on odliczany od żadnego innego podatku lub składki. Sposoby zastosowania, zmiana lub odwołanie opcji i rozliczenia podatku zastępczego powinny zostać określone przez Agenzia delle entrate rozporządzeniem dyrektora, które winno być wydane w ciągu 90 dni od wejścia w życie ustawy.

Należy uznać, że wysiłek prawodawcy włoskiego w celu przyciągnięcia kapitału i podmiotów do Włoch jest znaczący.

Konieczne jest jednak przeanalizowanie treści rozporządzeń międzyresortowych, niezwykle ważnych dla opisanej procedury, które powinny zostać wydane do końca marca.

Zapraszamy do lektury artykułu Marceliny Daszkiewicz w 3 numerze magazynu In-procurement w Polsce.